Eisenach - Praag, Praag deel 2

Fietsen naar Praag 2013


In 2012 heb ik met veel plezier het eerste gedeelte van de route naar Praag gefietst. Zoals gepland maak ik het dit jaar af.

Eisenach – Praag

Dag 1: Weert – Eisenach/Wilhelmsthal (Trein)
Woensdag 1 mei 2013
Afstand: 18 km.

Ik besluit een trein eerder te vertrekken. Dan kan ik in Roermond of Venlo een overstap missen zonder de aansluiting in Düsseldorf mis te lopen. Alles loopt goed. Soms zie ik vanuit de trein een stukje van de route die ik vorig jaar gefietst heb. Na een dag in trein ben je wel een beetje gaar. Als ik om 18.00 uur in Eisenach uitstap kom ik moeilijk los. Het huis van Bach en de Wartburg ga ik niet bekijken.
Ik fiets de stad uit. Het is winderig en bewolkt maar droog. Het lijkt alleen wel later in de avond. Bij een van de veneinige klimmetjes over de matig berijdbare paden door het bos naar de Rensteig gaat er voor de eerste keer de ketting af. Dit zal me nog vaak gebeuren de komende week. Ik maak me er niet te druk over. Ik leg hem er weer op en verder. De Rensteig is een in Duitsland beroemd wandelpad. Veel Duitsers vinden dat je dit als Duitser gelopen moet hebben. Ik fiets er een stukje en mis een afslag, kom langs de boshut “Die alte Sau” en blijf het pad langer volgen dan de bedoeling was. Met een omweg door het mooie bos kom ik wat laat op camping Wihelmsthal. Deze staat gelukkig prima aangegeven. Ik kan nog net wat eten in het restaurant. Na een douche had ik nog wel naar Bayern Munchen – Barcelona (halve finale championsleague) kijken maar hier op de camping in Thüringen doet men daar niet aan. Ik lig snel in de slaapzak.


Dag 2: Eisenach/Wilhelmsthal - Themar
Donderdag 2 mei 2013
Afstand: 85 km.

De camping ligt een flink stuk van de route. Ik probeer deze over bospaden weer terug te vinden. Zelf met de GPS is dat vrij lastig. De klimmetjes over de matige bospaden blijven lastig, maar de mooie natuur maak veel goed. Ik vind de route en ga over een golvende weg naar Möhra, het geboortedorp van Maarten Luther, de geloofshervormer uit de 15e eeuw. Veel is daar van hem niet meer te zien. Na een klein klimmetje duik ik daarna de afdaling in naar de Werra, de rivier waarlangs ik vorig jaar ook al een stuk heb gefietst. Snel ben ik in de kuurstad Bad Salzungen. Het Gradierhaus is een slot in vakwerk stijl met een bijzondere galerij. Deze is aan beide zijden open en in het midden is een wand met mos. Door een combinatie van zout en water zou dit mos heilzaam werken voor reuma- en astma patiënten. Het complex schijnt nu in gebruik te zijn door boedhistische monniken. De wind is koud maar niet echt tegen. Via een mooi pad langs de Werra met veel insecten kom ik in Wasungen. Ik eet een paar broodjes bij een Konditerrei.
Als ik verder ga krijg een korte en steile klim op een bospad met veel grind. Ik stap af om te voorkomen dat ik op het schuivende grind op mij bek ga. Ik passeer Meiningen en draai met het dal naar het oosten. Ik kom nu vol op de koude wind. In Henfstad is de kanocamping niet open. Het lijkt ook niet veel. Ik bel naar pension Der Grüner Baum in Themar. Voor 26 euro heb ik een kamer met ontbijt. Met de GPS is het gemakkelijk te vinden,
Ik eet in het pension een typisch thüringens gerecht. Bollen gemaakt van aardappelen en meel met daarbij verschillende soorten vlees. Lekker en niet duur.


Dag 3: Themar – Burgkunstadt:
Vrijdag 3 mei 2013
Afstand: 85 km

De kamer heeft geen gordijnen, dus ik ben erg vroeg wakker en heb ook niet lekker geslapen. Ik zit ook al vroeg aan het ontbijt. De hotelbaas geeft de weersverwachting: vanmorgen regen en na de middag een beetje zon.
Hij laat trots een ingelijste pagina van mijn reisgids zien. De richtingaanwijzer die daarop staat heeft hij zelf gemaakt en staat voor zijn deur.
Ik vertrek droog met een straffe koude noordoostenwind. Soms een beetje schuin mee maar meestal tegen. Ik trek verder langs de Werra naar Veilsdorf. Er zijn een paar mooie stukjes en ook een paar korte pittige klimmetjes. Weer gaat er een paar keer de ketting eraf. Ik probeer wat bij te stellen.
In Veilsdorf verlaat ik de rivier en trek de glooiende heuvels in. De hellingen zijn goed te doen en ik heb de wind schuin van achteren. In de mooie stad Coburg (heeft nog met de Van Nassaufamilie) te maken neem ik een langere pauze. Ik kijk wat rond bij het marktplein en eet een broodje thüringense braadworst. Lekker maar wel zout. Dit is niet genoeg en later eet ik nog een broodje gezond.
Op een korte klim vliegt de ketting er weer af. Het lukt me niet om die goed te krijgen.
Ergens onderweg schiet mijn GPS ook nog los uit de fietssteun. Er zit een kras op het scherm maar het apparaat blijft functioneren. Het zal later nog een paar keer gebeuren.
Na nog wat kuitenbijters kom ik in Lichtenfels waar ik een dure koffie drink op een terras uit de wind met de jas aan. Ik ben nu aan het (hier nog) riviertje de Main gekomen.
Het is nog te vroeg om al naar de camping te gaan dus fiets ik een stukje door. Onderweg bel ik een goed hotel in Burgkunstad. Ik kijk in het stadje wat rond maar het is niet echt interessant en eet bij simpele chinees lekkere gebraden rijst.
Het heeft trouwens bijna niet geregend.

Dag 4: Burgkunstadt – Fichtelberg:
Zaterdag 4 mei 2013
Afstand 70 km

Ik ben vroeg weg. Het regent nu wel. Niet echt hard maar de regenkleding moet aan. Vanwege het weer en de zwaarte van de route besluit ik om de variant over Bayreuth te laten schieten. Dat zijn veelal bospaden die er met dit weer erg slecht bij kunnen liggen.

Als ik het stadje uit rijd merk ik dat mijn voorband slap is, terwijl ik een spoorwegovergang passeer. Ik stop en merk dat de band al zo goed als leeg is. Ik heb altijd een reserveband bij. Een band plakken in de regen is geen lolletje. Ik keer mijn fiets, haal het voorwiel eruit en laat de voorkant rusten met de stuurtas een vangrail vlak bij de spoorboom. Het loopt daar iets af. Mijn fiets schuift daardoor iets op richting de slagboom. Terwijl ik de band wissel komt er een trein aan. De slagboom gaat dicht en komt precies terecht op mijn stuurtas, die een stukje wordt platgedrukt tussen vangrail en slagboom. Ik vrees voor verrekijker en fotocamera. De trein is voorbij de boom gaat omhoog. Er blijkt geen schade te zijn. De volgende keer toch beter opletten. Het fietspompje waar thuis nog even aan twijfelde doet het prima en ik krijg de voorband snel weer op spanning.

Ik kom op de plaats waar de Weizer Main en Roter Main samenvloeien en samen de Main worden. Ik volg de witte rivier over een oud pad, de zogenaamde Frankenweg. Ik passeer daarbij op enkele kilometers
Ik volg een goed fietspad tot Ludwigschorgast. Ik volg de GPS-track die me over een alternatieve route stuurt. Ik krijg bijna 10 kilometer slechte bereidbare grindpaden die over gaan in nog slechtere gatenwegen. Ik kom even op een stukje verharde weg en als denk dat ik het ergste wel heb gehad wordt ik op een modderig karrenspoor een weiland in gestuurd. Een mooi lindelaantje zou dit volgens de schrijvers het goed moeten maken. Ik heb een andere mening.

Het is inmiddels wel droog. In Bad Berneck begin ik aan een lange geleidelijke klim naar skioord Bischoffgrün. De eerste 10 kilometer volgen een fijn fietspad wat niet meer al een paar procenten stijgt. Met een aangepast versnelling wordt je wel moe, maar is het goed te doen. Het fietspad eindigt, je denkt dat je er bent en dan volgt er nog een steil stuk van mee dan een kilometer. Ik moet echt bijkomen als ik in het plaatsje ben.

Ook dan ben ik er niet helemaal. Over mooie bospaden die door de regen zwaar te bereiden zijn klim ik naar 800 meter en rij onder de skischansdoor. Ik zie de stoeltjes van de skilift. Er zijn een aantal mensen aan het werk. Langs het pad zijn allerlei mooie rotsformaties. Ik zit echt in de bergen
Het is een mooi bos. Ik blijf op hoogte en fiets door naar Fichtelberg. Bij de camping besluit ik toch een pension te zoeken. Het is wel droog maar ik vrees dat het op deze hoogte erg koud wordt vannacht. Ik praat erover met een Amerikaan die met zijn camper op de camping staat. “last night was cold, freezing cold”. Hij kon het niet aangeven in graden.
Ik zoek een pension in de reisgids en heb meteen een kamer voor 26 euro. Het is zelfs met de GPS lastig te vinden. Op een steile helling vliegt alweer mijn ketting eraf. Het blijkt een prima pension. Mijn fiets kan in de garage en wordt bewaakt door een grote Duitse herder.
De pensioneigenaar vertelt over een Belgische familie met kinderen die op de fiets op weg waren via Praag naar China. Moeder gaf de kinderen onderweg zelf les. Ze waren aangekomen in april en waren verkleumd geweest van de kou. Je moet het ook niet te gek maken.
Ik slaap het eerste deel van de nacht onrustig. Het lijkt of in mijn dromen raadseltjes moet oplossen. Daarna val ik in een diepere slaap.


Dag 5: Fichtelberg – Cheb
Zondag 5 mei 2013
Afstand: 67 km

Het ontbijt is goed. Ik ben vergeten de GPS uit te zetten en ook om de andere batterijen op te laden. Mijn batterijen zijn bijna op, maar vandaag red ik het nog wel.
Ik ben maar net onderweg of mijn ketting vliegt er weer af. Ik krijg er wat van.
De route is mooi. Veel bos, mooie bospaden en fijne fietspaden. Ik daal van daag vanaf cirac 730 meter naar 450 meter. Toch zijn er weer korte en steile hellinkjes.
Het is goed fietsweer. De zon schijnt, de temperatuur is goed en ook de koude wind is even weg.
Op mijn eerste stop repareer ik op mijn gemak in het zonnetje de lekke binnenband van gisteren.

In Markredwitz eet ik te duur en te zout op een terras in het zonntje. Verderop kom ik aan de grens tussen Duitsland en Tsjechie, vroeger het ijzeren gordijn. Er ligt een grote gedenksteen met een tekst van Ghandi. Deze is ongeveer te vertalen als: “Deze grens zal ons niet hinderen om onze buren dienstbaar te zijn. Deze grens is niet door god gemaakt”.

Als ik over goed asfalt rijd merk ik dat mijn voorwiel wat hobbelt. Het is waarschijnlijk niet helemaal meer rond. Het is niet prettig maar ik kan er mee verder. Ik rijd naar Cheb de eerste Tsjechische stad die ik tegenkom. Dit is Sudetenland. Het was tot 1945 duits. Er wordt nog veel Duits gesproken.
Na de bevrijding in 1945 moesten de Duitsers uit de stad vertrekken. De stad was meer dan half leeg. De communistische regering heeft dit opgevuld door Roma-zigeuners uit Slowakije te deporteren. Dit heeft veel kwaad bloed gezet zowel bij Roma’s als Tsjechen.
Ik had op het mooie marktplein van Cheb een pauze willen houden. Ik ben Cheb echter voorbij voordat ik er erg in heb. Ik vind na wat zoeken de prima camping aan het meer.
Ik eet er nog een spotgoedkope heerlijke tagliatelle.

Ik praat nog wat met een Duitse buurman. Ik overweeg even of ik hem zal vragen of ik mijn batterijen in zijn camper mag opladen, maar zie er vanaf. Het is nog niet echt nodig.




Dag 6: Cheb – Konstantinovy Lazne
Maandag 06-05-2013
Afstand 77 km.

De ochtend begint mooi. Ontbijt in het zonnetje op een bankje op de camping. Ik klets wat met de mensen die langslopen. Ik pak op mijn gemak in. Ik probeer een kortere weg terug naar de route maar houd daarbij geen rekening met de vorm van het meertje. Een kwartier later fiets ik toch weer waar ik wezen moet. Het is een mooie route met redelijk wat klimwerk. Soms schijnt het zonnetje, soms trekt het dicht. Een paar keer vliegt de ketting er af. Het wil maar niet lukken.

Ik ga in Marianske Lazne (Mariënbad) naar de Lidl en vul mijn voorraad aan. Ik koop voor de zekerheid ook batterijen voor de GPS. Ik bekijk de oude kuurstad en vind het over het algemeen vergane glorie. Op een terras eet ik een lekker Tsjechisch gerecht wat lijkt op lasagne met wat koffie en bronwater. Plots staat de Duitse buurman bij me. We hadden vanmorgen nog met elkaar geklets nu zien we elkaar weer. Zij komen ook een dagje de vergane glorie bekijken. Het schijnt trouwens dat beroemdheden als Goethe, Beethoven en Marx hier hebben gekuurd.

De klim uit het dal bij Marianske Lazne is er een van de verschrikkelijke soort. Geen meter met hetzelfde hellingspercentage. Ik moet in een paar kilometer ca. 300 meter omhoog. Tot twee maal toe vliegt de ketting er weer af. Ik kom boven en moet even stevig uitpuffen. Ik blijf het de rest van de middag voelen. De weg is mooi. Bos en armoedige dorpjes met landbouw en veeteelt wisselen elkaar af. Er zijn zo goed als geen winkels meer, wel zo af en toe een kroeg of een gasthof.

Ik kom bij Klaster Tepla. De oude gebouwen van het voormalige klooster worden nu in traag tempo gerenoveerd. Het kan heel mooi worden, maar ook nu is het al de moeite waard. Binnen schijnt een zeer bijzondere religieuze bibliotheek te zijn. Ik heb deze niet bekeken.

Gisteren vertelde uitbater van het restaurant op de camping dat er vandaag een Siberische oostenwind zou staan. (Van de Russen kon je volgens hem niets goed verwachten). Tot ongeveer 14.00 uur heb ik gedacht dat hij zich vergiste. Toen trok de koude wind aan. Met een extra vest en de jas is het wel te doen.

Stom! Ik wil een alternatieve route gebruiken maar sla te vroeg af. Ik eindig letterlijk midden in bos. Omkeren dus.
Het begin te regenen, maar ik ben er bijna. Ik zoek met de GPS het adres van een pension dat in mijn gids wordt aangeraden. Ik blijk op 200 meter te staan.
Ik wordt vriendelijk ontvangen door een leuke jongedame en krijg een prima kamer voor omgerekend 14 euro.
Ik bekijk later Konstantinovy Lazne. Ook hier is het oude glorie. Gebouwen uit een vergane tijd.
Het is echter minder erg als in Marianske Lazne.
Ik eet een vleesgerecht in een aardig restaurant en zoek al vroeg met een paar flessen bier mijn kamer op.



Dag 7: Konstantinovy Lazne – Horowice
Dinsdag 7 mei 2013
Afstand: 96 km

De nacht begon met een gevecht met het dekbed, wat niet op het bed wilde blijven liggen. Daarna toch nog lekker geslapen. Bij het ontbijt nog verder gekletst met de jongedame. Ze blijkt de dochter van de eigenaar te zijn. In de eetzaal annex café hangen mooie grote foto’s van motoren in mooie landschappen overal over de wereld. De vader van het meisje heeft als hobby om samen met een paar vrienden de wereld per motor te verkennen. Ze trekken daarbij door woestijnen en gebergtes. “Mijn moeder en ik zijn ondertussen gewend aan zijn tic”, zegt zij.

Het is weer wat klimmen geblazen. Het lijkt er op of de ketting zich beter gaat voegen. Hij ratelt minder en vliegt er niet af.
Plzen is een mooie stad, ik eet er wat en kijk rond bij de wereldberoemde brouwerij. Bij het verlaten rij ik verkeerd maar weet dat snel te corrigeren. Via een schitterend bospad en een stukje drukkere weg kom ik in Rokycany. Het is redelijk weer. Ik eet wat boterhammen op een bankje.
Ik zie weer eens een paar andere fietsers, maar spreek ze niet. Ik verlaat het stadje over een fietspad langs een mooie beek die kilometers lang kan volgen. Soms moet ik een kort stukje over een grotere weg. Na een smal brugje verlaat ik de beek en klim over een bospad een bos in. Aan een mountainbiker met pech vraag ik of hij hulp nodig heeft. Dat heeft ie niet, de band is bijna gewisseld.
Later haalt hij mij in en nog later kom ik hem nog een keer tegen. Hij groet telkens vriendelijk en meld dat “mijn vrienden” maar 500 meter achter mij fietsen. Later zal blijken dat dit de 2 fietser zijn die ik ook in Rokycany heb gezien.
Bij Tene is de laatste stevige klim van de dag. De ketting gedraagt zich stukken beter. IK krijg het idee dat ik het probleem nu eidelijk onder controle heb. De weg wordt slechter en na veel gehobbel kom ik in Komarov, mijn einddoel voor de dag. Het ene pension is gesloten vanwege renovatie. Bij het andere moet ik een kamer delen.
Ik weet dat er 5 km verder in Horowice een keur aan slaapplaatsen is.
Na een telefoontje en een snel lichtdalen traject en een hele korte klim kom ik terecht in een duur hotel met veel marmer en absoluut uitgeleefde kamer. Er is veel vergane glorie hier in Tsjechië.
Onderweg praat ik nog even met “mijn vrienden” . Zij zoeken ook een slaapplaats maar vinden mijn hotel te duur.
Als ik later te voet het stadje bekijk wordt ik overvallen door een stortbui. Geen regenkleding bij, dus lekker nat!

Dag 8: Horowice – Praag
Woensdag 08 mei 2013
Afstand: 71 km

Het ontbijt is matig met niet te snijden broodjes. Zelfs mijn zakmes weet er geen raad mee. Ik vergeet bij vertrek nog bijna mijn tweede geheime portemonnee, maar daarna ben ik snel weg.
Het hotel ligt aan de route. De weg zal vandaag voornamelijk dalen. Er zijn wel een paar hellinkjes tot Praag, maar die zijn goed te doen.
Ik schiet lekker open het weer is goed. Als ik dichter bij Praag kom wordt het wel wat drukker met fietsers. Er zijn veel Tsjechen vrij vandaag. De route blijft goed te volgen en is wel aantrekkelijk. Op het laatste stuk langs de Moldau is het wel erg druk. Iedereen fiets, loopt of skate op het fietspad. Er zijn skaters met hondenen er zijn skaters met kinderwagens. Er zijn er zelfs een paar met alletwee. Ik kom bij het centrum en maak wat foto’s. Ik wil naar de Karelsbrug, maar daar is het veel te druk voor mij met mijn volgeladen fiets. Ik fiets wat rond door het centrum en klim daarna langs de citadel in de richting van het vliegveld. De camping, die wordt aangeraden in de routegids, ligt ongeveer halverwege op de route naar het vliegveld. Na wat fout rijden weet ik deze te vinden.
Ze is duur en valt tegen. Met name de douches zijn oud en vies.

Ik eet later wel lekker op het terras van het restaurant. Terwijl ik Truus bel begint het verschrikkelijk te regenen.
Ik lig op tijd in bed.

Dag 9: Praag
Donderdag 9 mei 2013
Afstand: 19 km

Als ik de volgende morgen op sta merk ik meteen dat mijn voortassen die met sloten op de fiets zaten verdwenen zijn. Als ik rondloop vind ik er snel een met inhoud terug, maar de andere blijft spoorloos. Wat later merk ik ook dat ze uitgebreide multitool (bandafnmers, inbussleutels, kettingpons, spaaksleutel etc. in een) verdwenen is uit mijn zadeltasje. Ik baal als een stekker.

Ik vertrek toch voor mijn verkenningsrondje naar het vliegveld, wat vlot verloopt. Daarna snij ik karton op maat om mijn fiets in te kunnen pakken voor de vlucht. Ik leen bij technische man van de camping een steeksleutel om de pedalen los te draaien. Dit lukt vrij gemakkelijk, omdat ik ze thuis voor vertrek al een keer heb losgedraaid.

Daarna ga ik met de tram naar de stad. Ik wil deze bekijken en ook wil ik het gereedschap wat ik nodig heb om de fiets vliegklaar te maken opnieuw kopen. Ik blijf een aantal uren in de stad. Deze is mooi maar de sfeer bevalt me niet zo. Het lijkt erop of de stad met de mooie gebouwen en de mensen die er rond lopen niet echt bij elkaar horen. Ik maak uitgebreid foto’s van de Karelsbrug en ander mooie plaatsen. Tussendoor schaf ik nieuw gereedschap aan.

Terug op de camping eet ik weer op het terras van het restaurant een heel uitgebreide vleesschotel, die erg lekker is, maar te snel is afgekoeld.

Ik lig vroeg in bed want ik wil om 4.00 weer op.


Dag 10: Praag – Weert (Fiets – Vliegtuig – Trein)
Vrijdag 10 mei
Afstand: 14 km

Na een vrij slapeloze vacht om 4.00 uur opgestaan. Zo stil mogelijk opgebroken. De honden van de diverse Duitse buren bleven rustig. Nog even gedoucht om een beetje fris het vliegtuig in te gaan.
Het is net licht als ik om ongeveer 5.30 uur de fietspak. Ik ben ruim op tijd weg. Het vliegtuig gaat pas om 9.00 uur. Als ik bijna halverwege de 8 km ben nar het vliegveld begint mijn ketting weer te ratelen. Ik ben aan het klimmen en probeer met wat op en af schakelen de ketting weer goed te krijgen. Even lukt het en dan terwijl ik afstap merk ik dat de ketting van de tandwielen op de grond glijd. Gebroken!
Normaal een kwartier en hij is gerepareerd. Zonder kettingpons, die is gisteren gejat, of hamer en spijker geen enkele kans om het te repareren. Ik loop verder. Ik ken de weg van gisteren en ik krijg de bevestiging van de richting van de gps. Het gaat steeds harder regenen. Ik kom bij de grote vierbaans weg langs het vliegveld. Ik loop op de smalle rand in de stromende regen. Het verkeer raast langs me heen. Gelkukkig mag je hier maar 50 km. Na 45 minuten kom ik met een doornatte broek (mijn regenbroek is ook gejat) en bezweet op het vliegveld aan. Ik prepareer de fiets, banden leeg, stuur scheef, trappers eraf en wat inpakken tegen krassen) voor de vlucht. Ik ben nog ruim op tijd met inchecken.
De vlucht verloopt goed.

“moeder achter mij zegt tegen haar dochter van ongeveer zes: “Kijk nu zet de piloot landingsgestel
Uit.” “Nee, mama” antwoord de dochter “Hij zet het landingsgestel aan anders kan hij niet rijden”.

Op de grond maak ik mijn fiets weer rijklaar. De banden pomp ik maar een beetje op. Zonder ketting zal rijden niet lukken. Ik informeer naar een fietsenmaker, maar het adres wat ik krijg is op de gps niet terug te vinden. Ik informeer nog bij een snelbus naar Rotterdam Centraal of ik met fiets mee kan. De chauffeur wil wel maar mag niet en met de camera’s aan boord kan hij ook niet stiekem doen. Wellicht kan ik met de Randstadrail mee. Die is wat minder ver weg als de trein.

Ik besluit te gaan lopen. Het is droog en kies voor Station Schiedam, hemelsbreed volgens de GPS iets minder als 4 km. Het is droog en ben wel lekker aan het lopen. Een voorbijganger legt me warrig uit waar een fietsenmaker moet zitten. Hij weet het adres niet. Ik besluit door te stappen en gewoon verder te kijken. Ik kom langs een winkel voor professioneel gereedschap. Ik ga binnen maar ze hebben geen kettingpons. Ik had dat wel verwacht. Ze weten wel een fietsenmaker, die zit om de hoek. Bij de kleine fietsenwinkel worden meteen de kapotte schakels eruit gehaald en kan de ketting met een noodschakel reparen. Ik zet mijn banden verder op spanning met de grote pomp. De fietsenmaker wil er niks voor hebben behalve de garantie dat als hij met pech bij mij aanklopt ik hem ook zal helpen.
Even later zit ik op de fiets en ga verder richting station Schiedam. Truus belt en vertel dat ik iets later ga komen. Na wat gedoe met mijn OV-chipkaart (eerste gebruik) ben ik snel met de trein op weg. De overstaptijd in Rotterdam en Eindhoven zijn zo kort dat ik nog steeds niets gegeten heb als in thuis aankom.
Truus doet de deur open. Ik ben blij