Dublin - Belfast

Donderdag 19 mei:
Alle bagage staat klaar. Truus en ik vertrekken om 14.00 uur naar Eindhoven. Gisteren afscheid genomen van de kinderen en kleinkinderen. Dat is wel moeilijk. Ik vlieg om 16.30 en ben om 17.10 in Dublin. (1 uur tijdsverschil). Het eerste hotel is gereserveerd. Ik hoop alleen dat de Engelse koningin me niet voor de voeten loopt.
Tijdens de vlucht heb ik soms wat zicht op de grond en af en toe zijn de wolken erg mooi belicht. De landing gaat gladjes. Als ik mijnfiets terugkrijg is de beschermhoes eraf. Als ik er naar vraag doet men alsof ze van niets weten. Het is een flink eind fietsen naar het hotel. Als ik de eerste keer fout rij beland ik bijna op de M1, Ierland’s belangrijkste snelweg. Als ik een tweede keer fout rij wordt ik spontaan door Ieren geholpen en zit ik zo weer op de juiste weg.
Ik ben redelijk op tijd in het hotel. Ik krijg een 4 persoonskamer voor mij alleen.






Vrijdag 20 mei:
1e rustdag Dublin
Mijn telefoon is mijn wekker. Aangezien ik daarin de tijd niet aangepast heb ben ik erg vroeg wakker. Het hotel ligt net buiten Phoenix Park. In Phoenix park op minder dan een mijl afstand overnachtte koningin Elisabeth bij de Ierse Premier en maandag slaapt Obama ook in dat park op de Amerikaanse Ambassade. Dus veel politie en een hele boel dranghekken die men tussen die twee grootheden maar heeft laten staan. Voor mij lastig want ze stonden meestal op het fietspad van maar 1 meter breed naast de rijweg. Knap recht fietsen dus. Dublin is een stad met charme, met een mooi centrum met Dublin Castle en Trinitycollege. Het stinkt er ook en dat is niet van de Guinnesbrouwerij die midden in de stad ligt. Vandaag ben ik twee keer vanuit het Hotel (aan de rand van Dublin, Castlenock) naar de stad gefietst. Ik heb wel veel maar niet alles gezien. Het regende een beetje maar het was niet koud. Links rijden is wel wennen, zeker in de drukke stad. Twee keer door Phoenix park gefietst. Wat een rust, op een paar joggers en veel politie na. Vanwege de veiligheid mochten er geen auto's parkeren.


Zaterdag 21 mei:
Dublin – Slane 72 km
Ik rijd door de regen Dublin uit. Eerst nog door de stadsrand later door het Ierse landschap, mooie wegen met aan beide zijden vaak een hoge heg. Dat beperkt het uitzicht maar ook de wind die overigens veelal gunstig is. Een paar keer achtervolgt door honden, maar ik was ze telkens te snel af. Ergens in een gehucht stonden borden dat loslopende honden werden doodgeschoten omdat ze schapen doden. Dat vind ik weer iets te radicaal.
De route is goed te volgen en de enkele keer dat ik twijfel is er meestal een vriendelijke Ier die vraagt of hij me kan helpen. In de regen heb ik kort rondgelopen op de Hill of Tara. Dit is de historische plaats waar in de eerste eeuwen na Christus de koningen van Ierland zetelden. In de hier verspreide grafheuvels zouden deze koningen deels nog begraven liggen. Ik blijf niet zo lang om dat mijn fiets met alle bagage, wel op slot maar onbeheerd bij de ingang is gebleven. Ik trek verder en kruis voor de eerste keer de River Boyne. De Boynerivier is belangrijk voor Ierland. De katholieken werden hier door rond 1600 teruggeslagen door een Willem uit het huis van Oranje. Het schijnt onder andere daardoor dat Engelsen nog steeds in Noord-Ierland zitten.
Ik lunch lekker in Navan. In een warme lnchroom eet ik een heerlijke hotdog terwijl buiten de regen valt. Ik wordt ook weer een beetje warm. Ik fiets verder door de mooie Boynevallei naar Slane. Van de rivier zie ik weinig totdat ik haar bij Slane kruis en gelijk flink moet klimmen. Ik kom langs Slane Castle waar een week later een groot popconcert wordt gehouden. Je kan de concerten in Slane Castle vergelijken in Nederland met Pinkpop.
De hostel is met een beetje hulp snel gevonden. Ik slaap alleen op een zaal van 12 bedden. Ik zie af van het plan om vanavond nog naar Newgrange te rijden. Achteraf maar goed want als ik na een kort bezoek aan de locale pub terug ben in de hostel, komt het met bakken uit de hemel en tekent de bliksem de horizon.


Zondag 22 mei:
Slane – Calingford 91km
Er is niemand aan wie ik kan betalen als ik wil vertrekken. Ik laat mijn bijdrage achter in de agenda in de receptiebalie. Ik hoop dat het niet wordt gejat. Op naar Newgrange, een oudheidkundige vindplaats. Ik begrijp dat er hier een soort ondergronds Stonehenge is, wat wellicht nog ouder is. In de ondergrondse ruimte komt bij een bepaalde zonnestand licht naar binnen wat een heel mooi spektakel geeft. Dat gebeurt maar een paar keer per jaar. Op andere dagen wordt het nagebootst. Als ik na binnen wil blijkt een bezoek minimaal een 3 kwartier te duren en ik kan nergens mijn fiets veilig kwijt. Ik besluit er vanaf te zien en trek verder.
Ik bezoek de plaats van de slag aan de Boyne (zie ook verslag van gisteren) en blijf er wat langer rondlopen. Een klein stukje verdop wijk ik even van de route af om Mellifont Abby te bezoeken. Het terrein is vrij toegangelijk maar als je echt de ruïne in wil moet je betalen. Ik wordt tweemaal aangesproken door het personeel als ik op een muurtje een mueslireep eet. De eerste mevrouw vraagt geïnteresseerd naar het doel en de route van mijn fietstocht en vermeld waar ik als ik de abdij wil bezoeken de kaartjes kan kopen. De tweede mevrouw laat even later duidelijk merken dat ze maar niks vind dat ik op het muurtje zit. Of ik maar even een kaartje wil kopen of wil opkrassen. Ik vind 3 euro te veel voor een mooie hoop stenen en ga verder. Even verder liggen de restanten van het volgende klooster, Monasterboice. Ook daar kijk ik even rond maar het is niet indrukwekkend.
Als ik een stukje verder de weg vraag wordt ik meteen uitgenodigd voor de lunch. De Ier met pijp wijst daarbij op donkere wolken in het oosten. Ik sla het aanbod af omdat ik nog de nodige kilometers weg moet trappen vandaag.
In Dundalk valt me voor de eerste keer op dat er in Ierland nog heel veel turf in kachels gestookt wordt. De lucht is zwaar en ruikt niet prettig. Ik kom wel langs een hele mooie kerk. Via een mooi weggetje langs de zee fiets ik verder.
Ik kom op grote drukke wegen. Op de kaart zie ik dat geen kleine weggetjes zijn. Er is veel zondagsverkeer langs de kust. Ik voorkom ter nauwer nood een hongerklop en lunch voor de tweede keer vandaag. Een tiental kilometer verder met een paar gemiddelde klimmetjes bereik ik Carlingford. Er is geen camping dus neem ik de hostel in het centrum van het plaatsje. Ik eet bij een friettentje en loop wat rond langs de mooie haven en door het centrum.
Het weer vandaag werd langzaam beter. Na miezerregen in de ochtend kwam er vanmiddag de zon door. Ik heb zelfs een stuk zonder jas gefietst.



Maandag 23 mei:
Carlingford – Strangford 108 km
Het is vandaag een dag met erg veel wind. Ik hoorde dat er aan de westkust een verschrikkelijke storm is geweest. Voor mij is de wind meestal gunstig. De paar kleine stukjes dat ik tegen de wind in moet zijn bijna niet te doen. Bij zijwind is het erg lastig sturen.
Langs het kanal rijd ik naar Newry. Ik ga voor het eerst Noord-Ierland binnen. Vlak voor mijn vertrek werd ik er op gewezen dat de spanningen in dit gebied weer opliepen. Ik hoorde dat er in het begin van dit jaar in de buurt van Newry nog een bom onschadelijk was gemaakt. In het centrum vul ik mijn cash aan en koop een nieuw kabeltje voor mijn telefoon en I-pod. Ik bermoed dat ik de oude in Slane heb laten liggen.
Na Newry zoek ik zelf een kortere route door het binnenland. Ik heb bij deze wind geen zin in de grotere drukke weg langs de kust. Volgens enkele Ieren is de door mij gekozen rout goed te fietsen, zelfs beter als de originele. Na een fijne klim kom ik op een matig drukke binnenweg aan de achterzijde van de Slieve Mountains. De bergen houden me redelijk uit de (zij)wind. Het is een mooie weg en ik vind ook nog een mooi plekje om te lunchen. Aan het einde van de weg en aan de voet van de bergen ligt Newcastle. IK waai haast van mijn fiets. Het is een leuk plaatsje aan zee. Op zoek naar de VVV moet ik even langs zee tegen de wind in. Dit is echt maar een paar honderd meter vol te houden. Gewapend met adressen van Bead en Breakfst trek ik verder naar het noorden. Een hele hoop mooie weggetjes, soms over pittoreske bruggetjes, soms langs zee, volgen elkaar op. Wel is het door de zijwind nog steeds lastig sturen.
In Strangford besluit ik te kamperen. Ik kom terecht opeen terrein van de National Trust. Dit is een organisatie die landgoeden en landhuizen beheert en conserveert. De camping ligtmidden in een bos op een heel mooi plaatsje. Als ik aankom verwelkomt de beheerder me met koffie. We praten over van alles. Ook over de spanningen in Noord-Ierland. Van hem teken ik misschien wel de meeste markante uitspraak op van deze vakantie. Ik hoef me niet druk te maken over de situatiein Noord-Ierlandwant: We treat our guests as royalty, we only kill each other”. De uitspraak blijft nog dagen in mijn hoofd hangen. Als ik er later met andere Noord-Ieren over spreek wordt het zowel door katholieken als protestanten beaamd.
Later op de avond eet ik prima in een luxe restaurant met uitermate vriendelijke obers. Ik kwam binnen en na een kleine kennismaking werd er verder op een gemoedelijke manier getutoyeerd. Ik voelde me er snel thuis. Het was ook het beste maal wat ik in Ierland inclusief Noord-Ierland gegeten heb.





Dinsdag 24 mei
Strangford – Belfast (Dundonald) 45 km:
Ik ben op tijd weg. De tent heeft de regen goed doorstaan. Ik heb er vertrouwen in dat ik er heel ierland droog in blijf. Het was dus goed om nog geen nieuwe te kopen.
Volgens de campingguard is de oostelijke route langs het meer veel leuker te fietsen dan de route in mijn gids. Bovendien, zo vertelt hij, maakt de route wel eg veel kilometers. Ik wil vanmiddag nog wat rondkijken in Belfast, dus de keus is snel gemaakt. Ik fiets langs de oostkant over een wat grotere maar niet erg drukke weg. Ik doe bij een pompstation een poging mijn banden verder op spanning te zetten. De drukmeter werkt echt ter niet op de franse ventielen dus moet het op gevoel. De wind is stevig en draait naar het noord-westen. Met deze tegenwind en af en toe een bui rijdt ik verder langs het erg mooie meer.
Bij de noordpunt van het meer kies ik voor een erg drukke weg rechtstreeks richting Belfast. De alternatieve route is veel te lang. Als ik in Belfast-Dundonald kom heb ik 11 kilometer met tegenwind langs deze superdrukke weg er op zitten en verlang naar wat rust. Ik vraag een wandelaar de weg naar de ijsbaan, want de camping ligt daar naast. De man is onzeker maar probeert me wel zo goed mogelijk te helpen. Zijn aanwijzingen kloppen niet helemaal maar ik kom er toch nog vrij gemakkelijk. De camping wordt vanuit de ijsbaan beheerd en is door een metershoog hek hermetisch afgesloten. De voorzieningen zijn goed. Ik heb een sleutel van de grote poort en voor het sanitair
’s Middags neem ik de bus naar Belfast centrum. Dat is toch nog zo’n 15 kilometer. Ik loop er een paar uur rond maar de stad bevalt me maar matig.
Terug bij de camping ga ik in de kroeg wat schrijven en de route voor morgen voorbereiden. Noord-Ierland voetbalt tegen Ierland en krijgt een flink pak slaag. Ik merk echter dat in de kroeg de meeste voor Ierland zijn. Waarschijnlijk katholieken.